Αν θέλετε να διευρύνετε τους ορίζοντές σας και να ενημερωθείτε για τις αλήθειες που προσπαθεί να κρύψει ο ρεπουσισμός στην εκπαίδευση, μπορείτε να αγοράσετε μια σειρά από βιβλία. Αν, από την άλλη, βαριέστε να διαβάζετε και επιθυμείτε απλά ολίγη από μαζική ψυχοθεραπεία και εκτόνωση, μπορείτε να πάτε σε μία από τις πολλές διαλέξεις και ημερίδες για τον Ελληνισμό και τα εθνικά θέματα. Εκεί θα έρθετε σε επαφή με ανθρώπους που δακρύζουν σε δύο περιπτώσεις: 1. Οταν ακούν μεγαλαυχίες για τη φωτιά και το ατσάλι των ελληνικών πολέμων, εξεγέρσεων και επαναστάσεων. 2. Οταν κάποιος κάνει την αποκοτιά να τους ζητήσει έστω ένα ευρώ ή μία υπογραφή για την προώθηση μιας ελληνικής υπόθεσης. Ας υποθέσουμε ότι μια υπερδύναμη ή όλες μαζί (Ολυμπιακός, ΝΑΤΟ, Κίνα, Ε.Ε., Αραβικός Σύνδεσμος κ.ά.) έδιναν όρκο τιμής και υπέγραφαν συμβόλαιο με ρήτρα βαριά ότι θα μας έδιναν την Πόλη αν ο τάδε κύριος μπαρμπούλης ή η δείνα μαντάμ έδιναν μόνο ένα ευρώ για τον ιερό σκοπό. Τι θα άκουγες σε αυτή την περίπτωση; «Ευχαρίστως, αλλά δεν έχω τώρα».
Τρέμουλο
Η απολογία του «άφραγκου» υπερπατριώτη θα συνεχιζόταν με τα εξής: «Να μωρέ, θα τα έδινα, διότι για την Ελλάδα και το αίμα μου να δώσω, αλλά πρέπει να ξεχρεώσω τις καινούργιες ζάντες που έβαλα στο αυτοκίνητο και να μαζέψω χρήματα για να αλλάξω συσκευή τηλεόρασης. Αυτή που έχω κάνει χιόνια». Αν, πάλι, αντί χρημάτων ζητούσες μια υπογραφή για την Κύπρο, τη Βόρειο Ηπειρο, το Σκοπιανό, το τουρκικό προξενείο στη Θράκη, πάλι κάτι θα έβρισκε να σου απαντήσει: «Ευχαρίστως, με όλη μου την καρδιά αλλά, αχ, κρίμα, εγώ έχω παιδιά και η κόρη μου κάνει διδακτορικό και, αν δουν πουθενά την υπογραφή μου, θα την κόψουν». Λες και, για να κάνεις πράξεις όσα λες, πρέπει να είσαι δισεκατομμυριούχος, άτεκνος και να μην έρχεσαι σε καμία συναλλαγή ή συναναστροφή με οποιονδήποτε (διότι υπάρχει ο κίνδυνος να... εκτεθείς).
Το βασικό πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τα χρήματα ούτε οι ξένες κυβερνήσεις. Ούτε καν η ολέθρια δική μας αλήτ-ελίτ. Η αχίλλειος πτέρνα μας βρίσκεται στην κοιλιά, στην τσέπη και στην τρεμουλιάρα την καρδιά μας.
Παναγιώτης Λιάκος για την εφημερίδα Δημοκρατία
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου